Askerden döndüğünde her tanıdığın muhabbeti iyi bir iş sonrası evlilikti.

İşim vardı, biraz da birikmiş param.

Dört bin lira param vardı ama hazıra dağ dayanmazdı.

İşim hazırdı, çalışıyordum, evleneceğim güne kadar elimdeki parayı emanet edeceğim biri lazımdı.

Güvenilir biri olmalıydı, sıkıştığımda paramı isteyecek yüzüm olmayacak kadar da saygı duyduğum biri.

Biraz daha para biriktirmem gerekiyordu.

Esnafın her akşam parasını teslim ettiği, sabah da parasını geri aldığı birini tanıyordum.

Adamın büyük bir demir kasası vardı. Kasayı kilitledikten sonra demir kelebek kolu çeviriyordu. Akşamları herkesin parasını küçük keselere koyuyor, isimlerini üzerine etiketliyor, sabah da paralarını almaya gelen esnafa çay ikram ediyor, zaman zaman da sıkıntılarını gideriyordu.

Bir güven abidesiydi, el-emin bir adamdı.

Dükkana girdim, biraz da utana sıkıla “Evleneceğim güne kadar biriktirmiş olduğum parayı size emanet etmek istiyorum” dedim.

Parayı yine küçük bir kesenin içine yerleştirdi, ismimi bir kağıda yazdı, üzerine etiketledi.

Aradan bir buçuk yıl geçti.

Evleneceğim zaman gelmişti.

Emanet verdiğim parayı almaya gittim.

Evlilik gününün geldiği anlaşılmıştı.

Dudağına bir tebessüm yayılmıştı.

Kasayı açtı. İsmimin yazılı olduğu keseyi diğer emanetler arasından seçti, çıkardı.

Keseden 15 bin lira para çıktı.

Karıştırmış olduğu belliydi.

“Ben size 4 bin lira emanet etmiştim” dedim.

“Senin namına altın aldım, sattım, paranın hepsi senin” dedi.

4 bin lira parayı emanet eden kişi Konya’nın ahlak abidelerinden olan Bayhan Önal ağabey, emaneti işleterek kendisine 15 bin lira veren kişi de erdem abidesi Büyük Ramazan Babayiğit.

Budur Müslüman ahlakı, budur!